فردای نو

نیاز به کسی نیست برای سلوک ، یا برای خودسازی و ارتقاء نفس . . . سکوت ! و تامل ! و لختی درنگ ! بخیال من ؛ راهِ رسیدن به کنه عالم ، اگر از لابلای کتاب ها و جلسات درس و مباحثه و علم و عقل می گذشت ، خیل بی شماری از بندگان در روزِ پسین حق داشتند گریبانِ خدای را بگیرند و مواخذه اش کنند برای نداشتن اش . . . راه رسیدن به " خدای " ، این است به خیال ام : " به خود آی " ! و این " خود " همین اندازه که برود در کنه اش سفر کند ، می رسد به رسیدنی ها . . .  فردای نو ...

دستم اگر روزي برسد به حامد عسگري ، شاعر اين ابيات ، حتما گريبان اش را خواهم گرفت و بهاي قطره قطره اشكي كه با آن ريختم از او خواهم ستاند ...محرمی نیست وگرنه كه خبر بسیار استرمق ناله كم و كوه و كمر بسیار استای ملائک كه به سنجیدن ما مشغولیدبنویسید كه اندوه بشر بسیار استساقه‌های مژه‌ام از وزش آه نسوختشُكر! در جنگل ما هیزم تَر بسیار استسفره‌دار توام ای عشق بفرما بنشیننان ِجو ، زخم و نمك ، خون ِجگر بسیار استهر كجا می‌نگرم مجلس سهراب‌كُشی استآه از این خاك ، بر آن نعش پسر بسیار استپشت لبخند من آیا و چرایی نرسیدپشت دلتنگی‌ام اما و اگر بسیار استاشك ، آبادی چشم است بر آن شاكر باشهركجا جوی روانی است كپر بسیار استسال‌ها رفت و نشد موی تو را شانه كنمچه كنم دوروبرت شانه به سر بسیار است فردای نو ...